kucuk insanlar

hayat cok boktan. ergen isyani gibi duruyor di mi, dursun. umrumda degil. hepimiz kucuk insanlar olup ciktik. sacma sapan seyleri dert edinip duruyoruz, sacmasapan seylerden mutlu oluyoruz. yanibasimizdakine faydasi dokunmayan tuhaf kucuk yaratiklariz. istisnalar mi, vardir muhakkak. "ben"i kapsamayan istisnalar. 

bugun eve donerken ayakkabi boyacisi bi cocuk gordum, saat gece 11'e gelirken. az biraz onumde yuruyordu, yasi 10 -11 ya var ya yok, soguktan yanaklari ve burnu kizarmis, utangac hareketlerle. hizli yuruyordu, yururken cocugu gozumden kacirmamaya calistim. mc donalds'a girdi, kisa bir sure sonra cikti ve hizlica yoluna devam etti. pesinden gittim, cocugu mc donalds'a goturecektim, buyuk ihtimalle karni acikmisti, parasi yetmedigi icin cikmisti, belki de oyle degildi. ama ihtimallerden biri buydu. cocugu rencide etmeden, utandirmadan bunu nasil soyleyecektim. donup dolasip, takilip kaldigim yer hep ayniydi. karsidakini utandirmadan, belki de kendim de utanmadan. nasil? cocuk yurudu, arkasindan ben yurudum. nasil soyleyecegimi dusunerek. cocuk internet kafeye girdi, ben bekledim. cocuk cikti, yanibasimdan gecti, ben bir sey soyleyemedim.